Choroba Hortona, olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnic

Choroba Horotna

Przyczyny powstawania choroby Hortona nie są do końca poznane, ale pod uwagę bierze się czynniki genetyczne i immunologiczne, a także alergie i infekcje wirusowe. W następstwie zapalenia tętnic dochodzi do przewężenia ich światła i następnie do niedokrwienia tych narządów, do których miały doprowadzić krew.

Objawy choroby Hortona to:

– objawy grypopodobne (stan podgorączkowy lub gorączka, brak apetytu, ogólne osłabienie, dreszcze);

– bóle głowy i powierzchniowe bóle głowy podczas dotyku;

– bóle okolicy skroniowej i potylicznej, czasami czołowej;

– drętwienie języka i żuchwy;

– zaburzenia widzenia.

Najgroźniejszymi powikłaniami w przebiegu tej choroby są: objawy ze strony narządu wzroku z całkowitą utrata wzroku włącznie – (ponieważ choroba atakuje również naczynia krwionośne zaopatrujące oczy) oraz tętniak rozwarstwiający aorty.

Podstawowym i najdokładniejszym badaniem pozwalającym zdiagnozować chorobę Hortona jest biopsja z pobraniem próbki ścianki tętnicy skroniowej. Oprócz tego wykonuje się badania krwi na potwierdzenie podwyższonego OB i białka CRP, niedokrwistości normocytarnej i niedoboru albumin – wskazujących jednoznacznie na stan zapalny w organizmie. Lekarz może też zlecić wykonanie USG i rezonansu magnetycznego oraz tomografii emisyjnej.

Leczenie choroby Hortona oparte jest na podawaniu silnych leków sterydowych, które hamują procesy autoimmunologiczne oraz przeciwzapalne w organizmie. Zazwyczaj, po ustąpieniu pierwszych objawów, lekarz zmniejsza pacjentowi dawkę leku do minimalnej działającej. Leczenie zazwyczaj trwa od dwóch do czterech tygodni.

Obecnie brak komentarzy

Komentowanie jest zablokowane.