Cukrzyca

Autorem pracy jest
dr n. med. Leszek Walasik – Specjalista II stopnia specjalizacji z zakresu chorób wewnętrznych i diabetologii, zastępca Kierownika Katedry Kliniki Chorób Wewnętrznych i Diabetologii II Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Warszawie, Wojewódzki Szpital Bródnowski.

dr n. med. Leszek Walasik

Specjalistyczny personel diabetologiczny Lecznicy Profesorsko-Ordynatorskiej Alfa-Lek zajmuje się diagnostyką i leczeniem cukrzycy oraz jej powikłań.

Cukrzyca to grupa chorób metabolicznych charakteryzująca się hiperglikemią, tj. podwyższonym stężeniem glukozy we krwi. Przewlekła hiperglikemia wiąże się z uszkodzeniem, zaburzeniem czynności i niewydolnością różnych narządów, szczególnie oczu, nerek, nerwów, serca i naczyń krwionośnych.

Najczęstsze postacie cukrzycy to:

• Cukrzyca typu 1 – powodowana całkowitym brakiem insuliny na skutek uszkodzenia komórek trzustki, uwarunkowana genetycznie, występuje głównie u dzieci i młodzieży, skutkuje zaburzeniami mechanizmu odpornościowego i w efekcie uszkodzeniem komórek beta trzustki
• Cukrzyca typu 2 ( insulinozależna) – najbardziej rozpowszechniona postać tej choroby, powodowana zazwyczaj zaburzeniem wydzielania insuliny przez komórki beta trzustki lub wykorzystania insuliny przez tkanki. Cukrzyca tego typu występuje najczęściej u osób starszych, otyłych lub z innymi zaburzeniami metabolizmu. W początkowej fazie choroby insulina wydzielana jest w zwiększonej ilości, ale niewystarczającej do jednocześnie zwiększonych potrzeb organizmu ( insulinooporność).

Cukrzyca typu 2 jest najbardziej powszechnym typem tego schorzenia, gdyż odpowiada za około 90 % wszystkich przypadków zachorowań.

Mniej rozpowszechnione odmiany tej choroby to: cukrzyca występująca tylko u kobiet w ciąży i ustępująca po porodzie, cukrzyca związana z przyjmowaniem niektórych leków albo z operacyjnym usunięciem trzustki.

Cukrzyca jest obecnie w większości państw świata jednym z głównych problemów opieki zdrowotnej, zarówno pod względem medycznym, jak i społeczno – ekonomicznym. W 2003 roku dotyczyła 194 milionów osób na świecie. Wg prognoz Światowej Organizacji Zdrowia w 2005 roku liczba osób chorujących na cukrzycę na wszystkich kontynentach i wśród wszystkich ras osiągnęła 333 miliony. Tylko w Polsce na cukrzycę choruje około 2 miliony osób.

W skrajnych przypadkach oznaką choroby może być również zapach acetonu wyczuwalny w wydychanym przez chorego powietrzu. U niektórych chorych, pomimo wysokich poziomów cukru, nie zauważa się żadnych innych objawów choroby.

Żadnego z powyższych objawów nie należy bagatelizować, a niektóre zaburzenia wymagają natychmiastowego działania i interwencji lekarza specjalisty. Nierozpoznana i nie leczona cukrzyca nie tylko bardzo obniża komfort życia, ogranicza potencjał i aktywność, ale również może stanowić poważne zagrożenie dla życia chorego.

Istotną rolę w cukrzycy odgrywają także powikłania, uszkodzenia różnych tkanek i narządów, prowadzące do ich nieprawidłowej funkcji. Mogą być one przykrym następstwem tej choroby. Najczęstsze z nich to:

• zmiany dotyczące oczu- retinopatia cukrzycowa oraz zaćma
• zmiany dotyczące nerek- nefropatia cukrzycowa
• zmiany dotyczące włókien nerwowych- neuropatia cukrzycowa
• choroba wieńcowa, zawały serca
• zespół stopy cukrzycowej
• choroba niedokrwienna ośrodkowego układu nerwowego