Rak tarczycy jest nowotworem złośliwym. Do najczęstszych przyczyn jego powstawania zalicza się niedobór, bądź nadmiar, jodu. Wcześnie rozpoznany daje duże szanse na całkowite wyleczenie, dlatego też profilaktyka badań tarczycy jest niezmiernie ważna.
Rak atakujący tarczycę jest diagnozowany znacznie częściej u kobiet, niż u mężczyzn. W Polsce szacowana zachorowalność na ten nowotwór występuje nawet u 3,5 tysiąca osób, niezależnie od wieku. Niestety przyczyny wystąpienia raka tarczycy nie są do końca wyjaśnione, znanych jest jednak kilka czynników ryzyka. Należą do nich m.in. niedobór jodu (w przypadku raka pęcherzykowatego), nadmiar jodu (w przypadku raka brodawkowatego), czynniki genetyczne, działanie promieniowania jonizującego, a także niektóre rzadkie choroby dziedziczne oraz nadmierna stymulacja tarczycy przez TSH.
Objawy tego nowotworu nie są charakterystyczne, mimo to można wymienić kilka, które powinny wywołać nasze zaniepokojenie i tym samym, jak najszybszą konsultację z lekarzem. Należą do nich:
- obecność pojedynczych, bądź mnogich guzków tarczycy (można je wyczuć podczas samodzielnego badania palcami),
- chrypka, która pojawia się w wyniku podrażnienia strun głosowych,
- duszność,
- zaburzenia połykania,
- powiększone węzły chłonne szyi.
Diagnostyka raka tarczycy polega głównie na przeprowadzenia badania USG, dlatego tak niezmiernie ważne jest jego wykonywanie przyjemniej raz na dwa lata (nawet, jeśli nie zaobserwowaliśmy u siebie żadnych niepokojących objawów). Jeżeli badanie wykazało jakiekolwiek zmiany w tarczycy, wówczas wymagana jest konsultacja z endokrynologiem i ewentualne wykonanie biopsji (pamiętajmy, że nie wszystkie guzki oznaczają zmiany nowotworowe).
Wymienia się cztery typy najczęściej występującego raka tarczycy:
- rak brodawkowaty - uznawany za najłagodniejszą postać raka tarczycy. Jest najczęściej diagnozowany. Charakteryzuje się tym, iż wzrasta powoli oraz ma łagodny przebieg kliniczny. W pierwszym stadium nie daje wręcz żadnych objawów. Może dawać przerzuty do węzłów chłonnych szyi, a ponadto znajdujących się w okolicy obojczyków, mostka oraz sutków. Rak brodawkowaty może wystąpić także u ludzi bardzo młodych. Zwykle obserwuje się go u osób w wieku między 10, a 60 lat, a jego leczenie ma bardzo dobre rokowania. Zazwyczaj bardzo dobrze reaguje on na leczenie radiojodem.
- rak pęcherzykowaty - rozrasta się powoli i daje przerzuty poprzez naczynia krwionośne - zwykle do płuc i kości. W odróżnieniu od raka brodawkowatego, występuje zwykle jako jeden guz i w formie inwazyjnej nacieka na miąższ gruczołu, torebkę i naczynia krwionośne. Bywa tak, że powoduje nadczynność tarczycy.
- rak rdzeniasty - ten rodzaj raka występuje zazwyczaj po 50. roku życia i jest wieloogniskowy. Rozwija się w obu płatach gruczołu tarczycowego, a rozprzestrzeniając się drogami limfatycznymi daje przerzuty do węzłów chłonnych śródpiersia oraz szyi. Przerzuty te drogą krwi najczęściej umiejscawiają się w płucach, kościach oraz wątrobie.
- rak niezróżnicowany (rak anaplastyczny tarczycy) - należy do nowotworów o wysokim stopniu złośliwości. Rokowania na jego wyleczenie są niestety bardzo małe, głównie ze względu na brak możliwości jego radykalnego leczenia. Rozwija się szybko i dotyczy to obu płatów tarczycy, niestety nacieka również na sąsiednie tkanki. Bardzo szybko pojawiają się także przerzuty - do mózgu, kości oraz płuc.
To jednak nie koniec niebezpiecznych zmian, jakie mogą pojawić się w tarczycy. Niestety atakują ją także przerzuty innych nowotworów, takich jak: rak płuca, piersi, nerki, jajnika, czy też czerniak. Rokowania na wyleczenie są wówczas niskie i zależą od ogólnego stanu zaawansowania pierwotnej choroby nowotworowej.
Inne, rzadsze, rodzaje nowotworów tarczycy to: mięsak, chłoniak, oraz włókniakomięsak. Ponadto diagnozuje się także raka utajonego, którego obecność stwierdza się w usuniętym miąższu tarczycy.
Tagi:
nowotwór tarczycy, tarczyca, rak brodawkowaty, rak pęcherzykowaty, rak rdzeniasty, rak niezróżnicowany
*Wszystkie artykuły medyczne prezentowane na stronie są zgodne z wiedzą medyczną, ale żaden nie może być traktowany jako diagnoza lekarska, lecz wyłącznie jako materiał edukacyjny. W przypadku zaobserwowania u siebie niepokojących objawów należy skonsultować się z lekarzem.
