Dystymia i depresja – podobieństwa i różnice, objawy, leczenie

Dystymia jest bardzo uporczywym i utrwalonym zaburzeniem psychiki, które polega na trwaniu przez okres co najmniej 2 lat albo stałym nawracaniu obniżonego nastroju, a wyrównany nastrój nie trwa dłużej niż kilka tygodni. Nie pojawiają się okresy podwyższonego nastroju. Żadnego z epizodów obniżonego nastroju nie można zakwalifikować  jako epizodu depresyjnego, lecz mają zbliżony charakter.  Dystymię charakteryzuje  przede wszystkim uporczywy charakter - min. 2 lata oraz epizody krótsze i lżejsze niż w przypadku depresji. Podobieństwo tych chorób polega na wystąpieniu obniżonego nastroju w przypadku obu zaburzeń.

Powinieneś poszukać pomocy, gdy w ciągu okresów obniżonego nastroju, występują  przynajmniej trzy z poniższych objawów:

• zmniejszenie energii lub aktywności,
• trudności z koncentracją,
• płaczliwość,
• utrata zainteresowania i radości z życia erotycznego oraz innych czynności zwykle sprawiających przyjemność,
• bezsenność,
• mała wiara w siebie i poczucie niedostosowania, 
• poczucie bezradności lub zmartwienia,
• dostrzegalne nieradzenie sobie ze zwykłymi czynnościami,
• wycofanie z życia społecznego,
• zmniejszona aktywność towarzyska, zmniejszona rozmowność, 
• rozpamiętywanie przeszłości lub pesymizm wobec przyszłości .

Dystymia absolutnie nie jest tożsama z depresją, choć obejmuje zaburzenie związane z obniżonym nastrojem. W leczeniu dystymii stosuje się  psychoterapię i farmakoterapię prowadzona pod nadzorem lekarza psychiatry. Według niektórych danych najskuteczniejszą formą psychoterapii w leczeniu tego zaburzenia są terapie : poznawcza oraz interpersonalna.

Depresję z kolei  może wywołać przeżycie przykrego zdarzenia – najczęściej jest to odejście kogoś bliskiego, kochanego. Depresja może się też pojawić jako skutek zaburzeń hormonalnych, po stosowaniu leków i po przebyciu innych chorób.

Objawów depresji nie wolno lekceważyć i trzeba ją leczyć!

Smutek oraz  przygnębienie, a także niemożność przeżywania radości i brak apetytu, to codzienność przy depresji. Cierpiący poruszają się wolno, często zapominając o wielu sprawach, ich rytm biologiczny (snu i czuwania) jest zaburzony, albo budzą się wcześnie rano po płytkim, nie przynoszącym wypoczynku śnie, albo przeciwnie śpią dużo i często nawet w dzień.

Zazwyczaj życie osoby borykającej się z depresją wypełnione jest zmartwieniami o takim natężeniu, że przeradzają się one w lęk i uniemożliwiający koncentrację niepokój. Przy bardzo ciężkich stanach depresyjnych wykonanie podstawowych czynności życiowych, takich jak wstanie z łóżka i zrobienie śniadania jest często ponad siły chorego.  Najgorsza jest depresja pojawiająca się nagle, nie wiadomo skąd i bez wyraźnej przyczyny. Dla jednej grupy chorych jest to  trwający dłuższy czas smutek i wszechogarniające uczucie przygnębienia, inni wpadają w taki dołek psychiczny, że każdy nowy dzień jawi im się jako koniec świata.

Jedynym ratunkiem  wtedy jest wizyta u lekarza psychiatry. Jeżeli chodzi o leczenie farmakologiczne, to stosowane są leki antydepresyjne. Rokowania i perspektywy dla przygnębionych ludzi, którzy szukają leczenia są bardzo obiecujące. Przy  współpracy z wykwalifikowanym i doświadczonym lekarzem specjalistą udaje się odzyskać kontrolę nad swoim życiem.

• psychiatra
• psychoterapeuta
• psycholog