Choroba Gravesa – Basedowa powstaje w wyniku zaburzenia funkcji i stężenia hormonu TSH odpowiadającego za prawidłowe działanie tarczycy.
Nie została do tej pory poznana bezpośrednia przyczyna powstawania tej choroby, wiadomo natomiast, że ma ona podłoże autoimmunologiczne i genetyczne. Występuje wówczas, gdy układ odpornościowy zaczyna wytwarzać antyciała anty – TSHR, które niszczą hormony tarczycy (TSH), następstwem tego jest nadmierne wytwarzanie hormonów – tyroksyny i trijodotyroniny.
Jeśli, taki stan utrzymuje się dłużej, wówczas doprowadza to do nadczynności tarczycy i związanych z tym powikłań w postaci uszkodzenia wielu organów wewnętrznych.
Choroba Gravesa – Basedowa wywołuje objawy dosyć charakterystyczne i są to przede wszystkim:
- powiększone wole (ze zwiększonym przepływem krwi i wyczuwalnym drganiem),
- obrzęk przedgoleniowy (w przedniej części piszczeli gromadzą się substancje śluzowate),
- obrzęk palców kończyn górnych (czasami również dolnych) ze zgrubieniem kości – tzw. akropachia tarczycowa,
- orbitopatia tarczycowa, czyli inaczej wytrzeszcz gałek ocznych (ten objaw może wystąpić nawet przed rozwinięciem choroby, a jest to stan zapalny powodujący nagromadzanie się nacieków oraz substancji śluzowych w obrębie gałek ocznych).
Oprócz tego występują takie objawy jak przy nadczynności tarczycy: nadwrażliwość na wysoką temperaturę otoczenia, problemy z koncentracją, nadpobudliwość psychoruchowa, przyspieszona akcja serca, zaburzenia cyklu miesiączkowego, zaburzenia snu, nadmierne wydzielanie potu.
Leczeniem zajmuje się specjalista endokrynolog, a pacjent musi rygorystycznie przestrzegać wytycznych i stawiać się na okresowe kontrole. Aby zdiagnozować tę chorobę, pacjentowi zleca się wykonanie badań krwi w celu oznaczenia poziomu poszczególnych hormonów tarczycy.
Terapię zaczyna się od przyjmowania środków farmakologicznych, mających na celu ustabilizowanie (obniżenie) stężenia hormonów i zniwelowanie objawów nadczynności tarczycy. Ten etap określa się jako leczenie zachowawcze. Wymierne efekty osiąga się zwykle po 2 -3 tygodniach.
Po tym czasie należy wykonać badania na stężenie hormonów (TSH i FT4) w surowicy krwi. Jeśli poziom hormonów wrócił do równowagi, wtedy lekarz może wdrożyć dalsze leczenie. Zazwyczaj jest to farmakoterapia, podczas której trwania zmniejsza się dawki leku w miarę stabilizowania się hormonów. Leczenie kontynuuje się przeważnie przez około 12 – 18 miesięcy.
W cięższych przypadkach oraz u osób, u których istnieje ryzyko nawrotu choroby, stosuje się tzw. leczenie radykalne polegające na: naświetlaniu jodem radioaktywnym I – 131 (który niszczy komórki tarczycy, dzięki czemu wstrzymana zostaje produkcja hormonów tarczycy), a także leczenie chirurgiczne przy powikłaniach ocznych (polega na usunięciu substancji śluzowatej z oczodołu).
Sporadycznie, w najcięższych przypadkach, wykonuje się usunięcie gruczołu tarczycy. Jest to bardzo skomplikowana operacja związana z uprzednim dokładnym przygotowaniem pacjenta, który po zabiegu musi już na stałe przyjmować odpowiednie hormony.
Nie można pod żadnym pozorem zaniedbać choroby Gravesa – Basedowa i np. zaprzestać leczenia, ponieważ w ten sposób naraża się na ryzyko wystąpienia bardzo groźnych dla życia powikłań, np. zawału serca, udaru mózgu albo tzw. przełomu tarczycowego.
Tagi:
*Wszystkie artykuły medyczne prezentowane na stronie są zgodne z wiedzą medyczną, ale żaden nie może być traktowany jako diagnoza lekarska, lecz wyłącznie jako materiał edukacyjny. W przypadku zaobserwowania u siebie niepokojących objawów należy skonsultować się z lekarzem.
