Cukrzyca insulinozależna i cukrzyca insulinoniezależna, to dwa typy cukrzycy, na które najczęściej chorujemy, nazywane częściej – odpowiednio – jako cukrzyca typu 1 (młodzieńcza) oraz cukrzyca typu 2 (dorosła). Oba typy różnią się od siebie przyczynami, objawami, a także przebiegiem leczenia, łączy – zbyt duże stężenie glukozy we krwi.
Cukrzyca jest bez wątpienia chorobą cywilizacyjną. Największą liczbę zachorowań stwierdza się w krajach wysoko uprzemysłowionych. W Niemczech choruje na nią blisko 3 miliony ludzi, w Polsce ponad milion. W USA cukrzyca uznawana jest za jedną z najczęstszych przyczyn zgonów, zaraz po chorobach układu krążenia i chorobach nowotworowych.
Cukrzyca jest przewlekłą chorobą przemiany materii, która ujawnia się wówczas, gdy trzustka nie produkuje wystarczającej ilości insuliny, albo gdy produkowana przez nią insulina nie jest odpowiednio wykorzystywana przez organizm. Insulina, czyli hormon produkowany i wydzielany do krwi przez komórki znajdujące się w trzustce, ma na celu obniżenie poziomu glukozy we krwi poprzez aktywację tkanek magazynujących ten cukier.
Cukrzyca typu 1 – ok. 20 proc. chorych
Na cukrzycę typu 1 można zachorować w każdym wieku (można się też z nią urodzić), jednak najczęściej chorują na nią ludzie młodsi, przed 40 r.ż. Przyczynami zachorowań mogą być czynniki genetyaczne (dziedziczne) oraz nieprawidłowa praca układu odpornościowego (autoagresja).
Objawami cukrzycy są m.in.: częstomocz, silne pragnienie, osłabienie, senność, rozdrażnienie (niekiedy także wybuchy agresji), sucha i szorstka skóra, mdłości i wymioty, bóle brzucha, nieprzyjemny zapach z ust, obrzęk i zaczerwienienie gardła, etc.
Cukrzyca insulinozależna spowodowana jest niszczeniem komórek trzustkowych wytwarzających insulinę przez własny układ odpornościowy, czego efektem jest zaprzestanie produkowania insuliny. Taki stan rzeczy powoduje, że glukoza nie dociera do komórek, ale pozostaje we krwi. W tym przypadku konieczne jest leczenie insuliną (dożywotnie) za pomocą zastrzyków, która pomaga glukozie dostać się do komórek organizmu. Duże znaczenie dla właściwego utrzymania poziomu glukozy we krwi ma również dieta oraz wysiłek fizyczny. Nieleczona cukrzyca typu 1 prowadzi do śmierci.
Cukrzyca typu 2 – ok. 80 proc. chorych
Cukrzycę typu 2 najczęściej wykrywa się u osób powyżej 40 r.ż.Typowymi objawami cukrzycy typu 2 są: nadmierne osłabienie, oddawanie dużej ilości moczu, infekcje układu moczowo-płciowego, chudnięcie, nieprzyjemny oddech.
Cukrzyca insulinoniezależna spowodowana jest niedostatecznym wydzielaniem insuliny przy jednoczesnym zbyt wysokim poposiłkowym poziomie glukozy we krwi, co w konsekwencji prowadzi do tego, że komórki nie chcą się otworzyć. Lekarze mówią wtedy o oporności insulinowej lub o niewrażliwości na insulinę. Terapię tego typu cukrzycy rozpoczyna się od wyprowadzenia prawidłowej diety (zrzucenia nadwagi), aktywności fizycznej oraz doustnych leków, które zmniejszają oporność na insulinę lub pobudzają trzustkę do jej wydajniejszej produkcji, a gdy te nie pomogą koniecznym jest podawanie insuliny w postaci iniekcji, co też się dzieje z czasem w większości przypadków, kiedy leki okazują się być za słabe.
Głównym powodem większości przypadków cukrzycy jest niezdrowa dieta (nadmiar tłuszczu zwierzęcego, pokarmów mięsnych oraz rafinowanych węglowodanów), siedzący tryb życia oraz nadmierny stres.
Sumienne przestrzeganie wszystkich zaleceń lekarza oraz odpowiednie odżywianie się, może wpłynąć na znaczną poprawę stanu zdrowia chorego.
Tagi:
cukrzyca, cukrzyca insulinozależna, cukrzyca insulinoniezależna, glukoza, insulina
*Wszystkie artykuły medyczne prezentowane na stronie są zgodne z wiedzą medyczną, ale żaden nie może być traktowany jako diagnoza lekarska, lecz wyłącznie jako materiał edukacyjny. W przypadku zaobserwowania u siebie niepokojących objawów należy skonsultować się z lekarzem.
