Istnieją dwa rodzaje udarów - niedokrwienny oraz krwotoczny - wylew.
Do udaru niedokrwiennego może dojść, jeśli nastąpi niedotlenienie pewnej części mózgu z powodu zamknięcia naczynia krwionośnego. Wylew z kolei oznacza pęknięcie naczynia w mózgu. Przyczyną może być wysokie nadciśnienie tętnicze lub tętniak naczynia krwionośnego. Gdy wylew jest rozległy, wymaga wtedy leczenia operacyjnego. Jeśli jest niewielki, tzn. krew znajduje się w niewielkiej części mózgu, operacja zazwyczaj nie jest potrzebna, a krew po jakimś czasie wchłania się samoistnie. Udar niedokrwienny i udar krwotoczny powodują, że giną komórki mózgowe w miejscu, gdzie doszło do niedokrwienia lub krwotoku (wylewu).
Często udar niedokrwienny poprzedzają zawroty głowy oraz ból. Przeważnie towarzyszy im przejściowy niedowład rąk lub nóg, trudności w mówieniu. Jeżeli zakrzep utworzył się w naczyniu mózgowym zmienionym przez miażdżycę, objawy udaru niedokrwiennego mogą narastać szybko lub stopniowo w ciągu kilku godzin, a nawet dni. Jeśli zaś udar został spowodowany przez zator, gdy oderwany skrzep niesiony z prądem krwi zaczopował tętnicę mózgową, wówczas wstępnych objawów prawie nie ma. Udar mózgu wykrywany jest na podstawie badania neurologicznego, badania obrazowego głowy oraz na podstawie objawów klinicznych. Od tego, czy udar jest krwotoczny, czy niedokrwienny zależy, jak będzie przebiegało dalsze leczenie. Jeżeli tomografia komputerowa wykryła niedokrwienny udar mózgu, pacjent może zostać poddany leczeniu trombolitycznemu. Leki, które otrzymuje chory mają rozpuścić powstały krzep i przywrócić krążenie krwi w tętnicach mózgowych.
Wylew jest poprzedzany silnym, piorunującym bólem głowy, wymiotami i drgawkami. Ponad połowa chorych traci przytomność. W większości takich udarów dochodzi do obrzęku mózgu. Może dojść do zatrzymania krążenia. Ponieważ w mózgu znajdują się ośrodki kierujące układem ruchu oraz mowy, uszkodzenie któregoś z tych ośrodków może spowodować niedowład czy paraliż rąk, nóg albo kłopoty z wypowiadaniem słów. Jeżeli udar dotknął prawej półkuli, zaburzenia ruchu czy czucia pojawiają się po lewej stronie ciała i na odwrót. Pojawiają się zaniki pamięci. Powrót do zdrowia po wylewie trwa bardzo długo i jest zazwyczaj bardzo trudny. Diagnostyka jest identyczna jak w przypadku udaru niedokrwiennego.
Na podstawie samego obrazu klinicznego specjalista nie jest w stanie stwierdzić, z którym rodzajem udaru ma do czynienia, dlatego niezbędne jest wykonanie badań dodatkowych. Podstawowymi narzędziami diagnostycznymi są badania neuroobrazowe np. tomografia komputerowa lub rezonans magnetyczny, które uwidaczniają wynaczynioną do mózgu krew.
Rehabilitacja pacjenta powinna być rozpoczęta możliwie jak najszybciej. Na początku w szpitalu, potem zaś pod opieką domowników i osób zajmujących się profesjonalnie rehabilitacją. Cała rehabilitacja jest bardzo długa i męcząca. W takim przypadku najlepiej jest poddać się leczeniu przez wykwalifikowanego rehabilitanta, który wprowadzi do leczenia tzw. rehabilitację poudarową, neurologiczną (prądy interferencyjne – Nemecka lub INTERDYN - prądy średniej częstotliwości, które działają przeciwbólowo, stymulująco i tonizująco, a także regulują zaburzenia układu nerwowego).
- neurolog
- neurochirurgia wewnatrznaczyniowa
- neuroradiologia zabiegowa
- neurochirurg
- rehabilitacja
- tomografia komputerowa
Tagi:
udar mózgu, wylew, udar niedokrwienny, udar krwotoczny, ból głowy
*Wszystkie artykuły medyczne prezentowane na stronie są zgodne z wiedzą medyczną, ale żaden nie może być traktowany jako diagnoza lekarska, lecz wyłącznie jako materiał edukacyjny. W przypadku zaobserwowania u siebie niepokojących objawów należy skonsultować się z lekarzem.
