Ropień odbytu to zamknięta przestrzeń z treścią ropną o podłożu bakteryjnym pojawiająca się w okolicy okołoodbytniczej.
Ze względu na umiejscowienie względem zwieraczy odbytu, wyróżnić można ropnie: powierzchowne, między - zwieraczowe, kulszowo – odbytnicze, miedniczo – odbytnicze.
Przyczyną powstania ropnia odbytu są zakażenia paciorkowcami lub gronkowcem, czasami także chorobotwórczymi grzybami. Wywołują one stan zapalny gruczołów przy odbytowych, a bezpośrednią konsekwencją zapalenia jest właśnie ropień (lub przetoka). Do tych infekcji może dojść podczas seksu analnego, ostrych biegunek, zaparć. Istnieją też inne przyczyny powstawania ropni odbytu, niezwiązane z zapaleniem gruczołów i są to: rak odbytu i odbytnicy, choroba Leśniowskiego i Crohna, zapalenie uchyłków jelita grubego, gruźlica, białaczka, chłoniak, ziarniniak weneryczny.
Ropień odbytu objawia się dość ostrym przebiegiem i silnymi dolegliwościami, takimi jak: bardzo silny ból o stałym charakterze w okolicy odbytu, parcie na stolec, dreszcze i gorączka z ogólnym osłabieniem, obrzęk i zaczerwienienie skóry pod ropniem, niekiedy wydalanie ropnej wydzieliny wraz ze stolcem – w przypadku, gdy głębiej umiejscowiony ropień samoistnie się drenuje. Objawy nasilają się podczas zmiany pozycji ciała (siadanie, wstawanie), wypróżniania, gwałtownych ruchów, dotyku chorego miejsca.
Aby postawić diagnozę, lekarz proktolog przeprowadza najpierw badanie fizykalne, a następnie anoskopię (badanie wziernikiem doodbytniczym) albo sigmoidoskopię (badanie giętkim endoskopem umożliwiające ocenę końcowego odcinka jelita grubego). Czasami, żeby dokładniej zlokalizować ropnie, wykonuje się badania obrazowe: endosonografię wewnątrzodbytniczą albo rezonans magnetyczny.
Leczenie ropni uzależnione jest od ich położenia, zaawansowania i ogólnego stanu zdrowia pacjenta. Ropnie powierzchowne nacinane są w znieczuleniu miejscowym. W przypadku ropni bardzo dużych niezbędny jest zabieg chirurgiczny. Następnie w zależności od tego, czy występują choroby towarzyszące, stosuje się odpowiednią antybiotykoterapię. Gdy ropień już zostanie usunięty lub ustąpi samoistnie, wtedy pacjentowi zaleca się nasiadówki ziołowe albo z użyciem specjalnych środków odkażających. Uzupełnieniem kuracji są leki przeciwbólowe / przeciwzapalne i wprowadzenie delikatnej diety mającej za zadanie ułatwić prawidłowe wypróżnianie.
Tagi:
ropień odbytu, zakażenie paciorkowcem, zakażenie gronkowcem, infekcja odbytu
*Wszystkie artykuły medyczne prezentowane na stronie są zgodne z wiedzą medyczną, ale żaden nie może być traktowany jako diagnoza lekarska, lecz wyłącznie jako materiał edukacyjny. W przypadku zaobserwowania u siebie niepokojących objawów należy skonsultować się z lekarzem.
