Zarówno kiła, jak i rzeżączka są ze słyszenia chorobami dość znanymi. Obie, istniejące od wieków, zaliczają się do chorób zakaźnych, przenoszonych drogą płciową, a zatem do chorób wenerycznych – by nawiązać do imienia rzymskiej bogini Wenus, czyli właśnie Wenery.
Zarówno kiła, jak i rzeżączka są też chorobami dość wstydliwymi – i właśnie dlatego osoby zakażone jedną z nich bardzo często próbują ukryć nieprzyjemne dolegliwości, zamiast jak najszybciej udać się do lekarza dermatologa lub wenerologa.
Pomimo, że obie choroby są uleczalne, to jednak częstość zakażeń jest bardzo wysoka.
Kiła, czy inaczej syfilis lub lues (od łac. luere – 'pokutować')
Kiła należy do najpoważniejszych chorób przenoszonych drogą płciową. Wywołuje ją krętek blady – bakteria, który dostaje się do organizmu przez drobne skaleczenia i ubytki skóry lub błony śluzowej, zazwyczaj podczas stosunku seksualnego (pochwowego, analnego lub oralnego). Może też być przeniesiona z matki na dziecko podczas ciąży (tzw. kiła wrodzona, nabyta w łonie matki), nie jest natomiast dziedziczna.
Kiłę rozpoznaje się na podstawie badań laboratoryjnych, serologicznych, stwierdzających obecność przeciwciał we krwi pacjenta. Wykrytą wcześnie udaje się wyleczyć antybiotykami. Nieleczona lub leczona zbyt późno może być przyczyną wielu nieodwracalnych uszkodzeń zdrowia.
1. Pierwszy okres – (2-4 tygodnie) pojawienie się małej, niebolesnej ranki tzw. pierwotnej, przeważnie na narządach płciowych, w której znajdują się krętki białe, a także powiększenie węzłów chłonnych w pachwinach.
2. Drugi okres – (po 10 tygodniach) na skórze tułowia, twarzy, dłoni, stóp pojawia się blada, nieswędząca wysypka, może występować gorączka, obrzęk węzłów chłonnych, ból gardła oraz głowy, nudności, owrzodzenie jamy ustnej lub narządów płciowych etc. Po kilku tygodniach wysypka znika, a choroba wchodzi w okres utajony. Po około 2 latach od zakażenia nieleczona kiła przechodzi w stan utajenia i rozwija się skrycie (tzw. kiła utajona). Można ją wtedy wykryć jedynie dzięki profilaktycznym badaniom serologicznym krwi.
3. Trzeci okres – (po kilku, kilkunastu latach) bez podjęcia leczenia dochodzi do uszkodzenia układu nerwowego, do utraty wzroku, a także do choroby psychicznej (zwanej porażeniem postępującym). Może wystąpić również choroba serca i naczyń krwionośnych.
Rzeżączka, czyli tryper lub wiewiór
Rzeżączka jest chorobą przenoszoną głównie drogą płciowa. Wywołuje ją bakteria dwoinka rzeżączki. Jej rozpoznanie jest możliwe wyłącznie na podstawie badania bakteriologicznego z wydzieliny chorobowej. Rzeżączki nie można rozpoznać wyłącznie na podstawie samych objawów, gdyż te przypominają zakażenia innymi drobnoustrojami.
Zakażenie rzeżączką następuje praktycznie wyłącznie drogą płciową, gdyż najlepszym środowiskiem dla rozwoju tej bakterii jest błona śluzowa narządów płciowo-moczowych. Rozwija się ono inaczej u mężczyzn (26 dni) niż u kobiet (1-2 tygodnie), jednak nieleczona może doprowadzić do powstawania ropni, stanów zapalnych, zapalenia jajowodów, czego konsekwencja jest bezpłodność. Rzeżączka może też doprowadzić do zmiany dalszych narządów, na przykład serca.
Rzeżączką poza płciową można się zarazić poprzez korzystanie z tych samych co chory przedmiotów codziennego użytku lub poprzez przebywanie w jednym łóżku. Mogą się nią zarazić również noworodki podczas porodu (od matki), co przejawi się gonokokowym zapaleniem spojówek.
Leczenie rzeżączki jest żmudne i długotrwałe, polega przede wszystkim na odpowiednio dobranej antybiotykoterapii . Istotne w tym czasie jest unikanie kontaktów seksualnych oraz spożywania alkoholu.
Tagi:
kiła, rzeżączka, syfilis, tryper, choroby weneryczne
*Wszystkie artykuły medyczne prezentowane na stronie są zgodne z wiedzą medyczną, ale żaden nie może być traktowany jako diagnoza lekarska, lecz wyłącznie jako materiał edukacyjny. W przypadku zaobserwowania u siebie niepokojących objawów należy skonsultować się z lekarzem.
