Cieśnia nadgarstka jest niezwykle uciążliwym i utrudniającym normalne funkcjonowanie zaburzeniem nerwu pośrodkowego, który znajduje się wewnątrz kanału nadgarstka, powstającego w wyniku długotrwałego i intensywnego ucisku. Schorzenie to dotyka przeważnie osoby, które na co dzień wykonują powtarzające się ruchy powodujące nacisk na nadgarstek, np. praca przy komputerze, praca fizyczna, niektóre sporty.
Bezpośrednią przyczyną zespołu cieśni nadgarstka jest przebiegający wraz z obrzękiem stan zapalny nerwu pośrodkowego i otaczających go tkanek oraz ścięgien, a niekiedy też zacieśnienie kanału nadgarstka spowodowane zwyrodnieniami lub powstałe podczas urazów. W wyniku długotrwałego uciskania na włókienka nerwu pośrodkowego, zostaje zaburzone jego odżywianie, a to właśnie prowadzi do obrzęku i zmniejszania przestrzeni w kanale nadgarstka.
Objawy cieśni nadgarstka to przede wszystkim ból dłoni, często wraz z uczuciem drętwienia, który na początku uaktywnia się podczas ruszania ręką, a w miarę postępu choroby pojawia się także w czasie spoczynku (również w nocy, podczas snu). Pacjent odczuwa wówczas, jakby miał mniej siły w dłoni i trudniej jest mu wykonać niektóre proste czynności, takie jak np. przekręcenie klucza w drzwiach, utrzymanie psa na smyczy, wiązanie sznurowadeł, pisanie na klawiaturze, podniesienie torby z zakupami. Choroba ta pojawia się przeważnie nagle i trudno jest powiązać ból z codziennymi czynnościami, które mogą go wywołać. Gdy choroba postępuje, pojawia się sztywność, bolesny obrzęk i ból promieniujący w kierunku ramienia, zaburzający swobodne funkcjonowanie, wtedy pacjent z reguły konsultuje się z lekarzem ortopedą.
Aby rozpoznać chorobę, przeprowadza się testy kliniczne:
- test Tinela polegający na opukiwaniu nadgarstka — stymulowany w ten sposób nerw pośrodkowy powoduje drętwienie palców;
- test Phalena polegający na sprawdzeniu sprawności manualnej przy maksymalnym wygięciu ręki.
Lekarz może również zlecić przeprowadzenie EMG (elektromiografię) pozwalającą na określenie szybkości przewodzenia nerwu pośrodkowego.
Należy podjąć leczenie tak szybko, jak to jest możliwe, gdy zmiany są jeszcze odwracalne. We wczesnym stadium choroby stosuje się leki przeciwzapalne i unieruchomienie ręki (w tzw. ortezie), aby pozbyć się obrzęku i stanu zapalnego. W cięższych przypadkach, aby zlikwidować zapalenie, podawane są leki sterydowe. Jeżeli leczenie nie przynosi poprawy albo schorzenie nawraca, pacjent zostaje skierowany na zabieg zwiększający przestrzeń kanału nadgarstka, który polega na przecięciu więzadła poprzecznego.
Przy leczeniu cieśni nadgarstka, aby pacjent mógł wrócić do optymalnej sprawności, często niezbędna jest rehabilitacja. Przeważnie stosuje się fizykoterapię z wykorzystaniem prądów TENS, jonoforezy i ultradźwięków. Ponadto zaleca się pacjentowi ćwiczenia w domu i unikanie czynności nadwyrężających nadgarstek.
Tagi:
nadgarstek, cieśnia nadgarstka, test Tinela, test Phalena
*Wszystkie artykuły medyczne prezentowane na stronie są zgodne z wiedzą medyczną, ale żaden nie może być traktowany jako diagnoza lekarska, lecz wyłącznie jako materiał edukacyjny. W przypadku zaobserwowania u siebie niepokojących objawów należy skonsultować się z lekarzem.
