Hipochondria jest zaburzeniem, które należy do grupy zaburzeń nerwicowych, a objawy hipochondrii są niezwykle charakterystyczne.
Chory przez cały czas jest skoncentrowany na swoim zdrowiu, dostrzega najmniejsze objawy choroby i przesadnie je analizuje. Bardzo często źle się czuje i ciągle korzysta z porad lekarzy i wizyt lekarskich. Osoba hipochondryczna nawet najzwyklejsze i zupełnie naturalne reakcje organizmu, może traktować jako objawy poważnej, zagrażającej życiu choroby.
Charakterystyczne objawy hipochondrii nie maja wyłącznie obrazu somatycznego (najczęściej wyrażające się ponadprzeciętną częstotliwością odczuwania bólów mimo braku realnego schorzenia), lecz również pojawiają się zburzenia natury psychicznej. Najczęściej mamy tu do czynienia ze stanami depresyjnymi, poczuciem krzywdy, niezrozumienia, a w toku rozwoju choroby również poczuciem odrzucenia – otoczenie osoby hipochondrycznej zaczyna bowiem po pewnym czasie ignorować jej ustawiczne dolegliwości.
Hipochondrii towarzyszyć może też depresja, ataki paniki, zaburzenia lękowe, zaburzenia obsesyjno -kompulsywne.
Przyczyny hipochondrii nie są jednoznacznie rozpoznane. Literatura wspomina o urazach dziecięcych wynikających z przedwczesnych śmierci bądź choroby w rodzinie. Niekiedy jako przyczynę, wymienia się deficyty miłości w dzieciństwie - hipochondria byłaby wtedy skuteczną metodą, na zdobycie zainteresowania osób najbliższych.
Bardzo podatne na to zaburzenie są osoby egocentryczne lub narcystyczne. Na hipochondrię mogą również cierpieć osoby, które w dzieciństwie doświadczyły przemocy, w tym seksualnej, oraz przeszły jakieś urazy psychiczne.
Inną teorią próbującą wyjaśnić źródła hipochondrii, jest przeniesienie objawów nerwicowych na objawy somatyczne. Hipochondryk, którego wewnętrzne konflikty i napięcia są tak silne, że rozwija w sobie zaburzenia nerwicowe, podświadomie uważa, iż lepiej jest być chorym fizycznie niż psychicznie - stąd zamiast klasycznej nerwicy psychosomatycznej, rozwija się hipochondria.
Leczenie hipochondrii jest trudne i długotrwałe. Bardzo istotnym czynnikiem przy leczeniu tego zaburzenia jest psychoterapia. Najbardziej skuteczna okazuje się psychoterapia, prowadzona w formie poznawczo-behawioralnej. Behawioralna teoria mówi, że zaburzenia nerwicowe są reakcją wyuczoną, dlatego też powinny być leczone metodami opartymi na mechanizmie uczenia się. Podczas terapii hipochondryk uczy się nowego podejścia do swoich dolegliwości oraz analizuje swoje zachowanie. W niektórych przypadkach dobre rezultaty dają również leki antydepresyjne, stosowane podczas terapii wielospecjalistycznej , łączącej leczenie psychiatryczne z psychoterapią.
Tagi:
hipochondria, nerwica, zdrowie, lęk, psychiatra
*Wszystkie artykuły medyczne prezentowane na stronie są zgodne z wiedzą medyczną, ale żaden nie może być traktowany jako diagnoza lekarska, lecz wyłącznie jako materiał edukacyjny. W przypadku zaobserwowania u siebie niepokojących objawów należy skonsultować się z lekarzem.
