Poczucie własnej wartości oraz odpowiednio ukształtowana osobowość, przekładają się na sposób, w jaki określamy otoczenie, budujemy relacje i interpretujemy rzeczywistość. Według psychiatrów, osobowość borderline, to zaburzenie równowagi chemicznej w ośrodku nerwowym mózgu. Sprawnie funkcjonujące neuroprzekaźniki pomagają zachować prawidłową równowagę genetyczną (to zaburzenie często występuje rodzinnie), środowiskową (wpływ otoczenia), jak również emocjonalną. Do rozwoju zaburzenia mogą przyczynić się przebyte urazy głowy i mózgu, a także obniżony poziom serotoniny w wyniku zaburzeń gospodarki hormonalnej.
Prowadząc badania zaobserwowano, że osoby z takim typem osobowości we wczesnym dzieciństwie doznały przeżycia, które zaważyło na powstaniu zaburzenia. Przeważnie u podłoża przeżytej traumy leży przemoc: emocjonalna, seksualna lub fizyczna. Bywa również, że wywołuje ją obojętność albo odrzucenie przez rodzica.
Typ borderline określany jest jako osobowość z pogranicza ze względu na ciągłe huśtawki emocjonalne, z jakimi zmagają się dane osoby. Charakteryzuje je niestabilność w każdym obszarze życia. W ich umysłach panuje totalny chaos i ciągły nieład. Nie są w stanie niczego przewidzieć, a tym bardziej dokładnie zaplanować i wytrwać do końca. Cechuje ich nadaktywność psychoruchowa, impulsywność w działaniu (nieraz bagatelizowanie ryzyka przez złą jego ocenę), częste stany depresyjne i lękowe, brak poczucia odpowiedzialności za cokolwiek. Często niepokój i lęk przechodzi w euforię i radość, aby za chwilę wybuchnąć złością. Działają destrukcyjnie na swój organizm poprzez samookaleczenie się, zaburzenie jedzenia, stosowanie odurzających środków psychoaktywnych i alkoholu. Wiele z tych osób ma myśli samobójcze lub podejmuje takie próby. Borderline nie potrafią tworzyć trwałych relacji międzyludzkich. Przekłada się to na problemy w pracy i poza nią. Bardzo ciężko jest im stworzyć związek partnerski, a gdy już go stworzą - dążą do jego rozpadu. Wtedy ogarnia ich rozpacz, samotność i poczucie winy. Tworzą sobie same „piekło na ziemi” i nie mogą ze sobą wytrzymać.
Osobowość chwiejną emocjonalnie typu borderline można leczyć, ale jest to sprawa niezwykle trudna, gdyż wymaga całkowitego zaangażowania pacjenta i jego rodziny, a oprócz tego także czasu. Gdy już pacjent jest pewny tego, że chce się leczyć, wówczas lekarz psychiatra lub psychoterapeuta podejmuje próbę skonfrontowania go z problemem. Następnie sprawa jest analizowana i przepracowywana. Pacjent uczy się na nowo podczas szkoleń i treningów zdobywać pewność siebie, budować swój wizerunek i osobowość. Uczy się wyrażania złości w sposób konstruktywny, szacunku do samego siebie i ludzi wokół.
Leczenie jest czasochłonne, ale zwykle przynosi zamierzone efekty. Jednak, żeby się udało, musi być spełniony warunek - gotowość pacjenta do leczenia.
Tagi:
borderline, emocje, psychoterapia
*Wszystkie artykuły medyczne prezentowane na stronie są zgodne z wiedzą medyczną, ale żaden nie może być traktowany jako diagnoza lekarska, lecz wyłącznie jako materiał edukacyjny. W przypadku zaobserwowania u siebie niepokojących objawów należy skonsultować się z lekarzem.
