Zaburzenia lękowe są poważną chorobą przejawiającą się zaburzeniem normalnego funkcjonowania człowieka w zakresie psychiki, uczuciowości oraz czynności fizjologicznych organizmu. Różnią się one od pospolitych zakłóceń samopoczucia (które mogą mieć podobne objawy), głównie nawracającym charakterem, pomimo braku działania czynnika wyzwalającego.
Na wystąpienie zaburzeń nerwicowych duży wpływ mają czynniki biologiczne, takie jak stan fizyczny, stan układu nerwowego, obciążające i konfliktowe sytuacje życiowe, a wśród nich wymienić można np. rolę oraz wymagania w społeczeństwie, mocne negatywne przeżycia, urazy, wypadki i sytuacje stresowe. Objawy zaburzeń lękowych przejawiają się przeważnie w sferze psychicznej, ale dodatkowo często wyrażają się w postaci różnych zakłóceń czynności fizycznych.
Zaliczamy do nich:
- lęk będący stanem uczuciowym, zbliżonym do strachu, różni się od niego tylko brakiem konkretnej przyczyny oraz występuje bez powodu. Przejawić się może, jako odczuwanie nadmiernego niepokoju i napięcia, często towarzyszą mu objawy somatyczne, takie jak wymioty, biegunki, omdlenia które mogą maskować prawdziwą chorobę. Lęk, który pojawia się w tylko w określonych sytuacjach określany jest jako fobia.
- nerwica natręctw - pośród zaburzeń nerwicowych uwzględnić należy natręctwa, czyli myśli lub czynności natrętne, występujące niezależnie od woli. Myśli takie odczuwane są zwykle jako obce i sprzeczne z działaniem chorego i mogą mieć różną treść, np. agresywną, autoagresywną, seksualną lub obraźliwą. Czynności przymusowe wyrażają się również jako konieczność zrobienia czegoś, co zwykle nie ma sensu, np. dotknięcie określonego przedmiotu albo wybranie określonego miejsca lub np. obsesyjne obgryzanie paznokci lub nieustanne mycie rąk.
- do zaburzeń lękowych zalicza się także zaburzenia stresowe pourazowe, neurastenie, czyli wzmożone zmęczenie po wysiłku umysłowym i zaburzenia mieszane, w których obecne są elementy depresji i lęku.
Właściwa diagnoza zaburzeń lękowych jest ważna w pracy psychoterapeutycznej. Wielu pacjentów odkrywa swoje własne skuteczne sposoby poradzenia sobie z lękiem, między innymi regularne oddychanie, relaks, utrzymywanie aktywności lub konfrontacja z sytuacją lękową.
Taki trening relaksacji jest stosowany z powodzeniem w leczeniu zaburzeń lękowych. Pomaga on pacjentowi stawać się bardziej świadomym początku napięcia i oferuje sposoby kontrolowania napięcia mięśni, co powoduje wzrost pewności i zaufania do siebie.
Z przeprowadzonych badań wynika, iż połączenie relaksacji z ekspozycją na stresującą sytuację jest efektywną metodą opanowywania lęku. Następnym krokiem jest nauka kontroli oddechu, by uniknąć hiperwentylacji. Pacjent uczy się jak redukować nadmierne oddychanie, a także rozwija nawyk prawidłowego oddychania. Ćwiczenie regularnego oddychania jest bardzo skutecznym sposobem kontrolowania symptomów fizycznych ataku paniki.
Jednak kiedy objawy są bardzo silne, które przeszkadzają choremu normalnie funkcjonować w społeczeństwie, wtedy niezbędne staje się leczenie psychiatryczne. Lekarz psychiatra przepisuje leki przeciwdepresyjne, przeciwlękowe lub nasenne, oraz zleca badania wykluczające, bądź potwierdzające, współistnienie schorzeń somatycznych np. (badania hormonalne, eeg, tomografię, diagnostykę nowotworów itp.). Reasumując, im wcześniej chory zgłosi się do lekarza, tym szybciej leczenie przyniesie oczekiwany skutek.
Tagi:
zaburzenia lękowe, nerwica, lęk, psycholog, psychoterapia
*Wszystkie artykuły medyczne prezentowane na stronie są zgodne z wiedzą medyczną, ale żaden nie może być traktowany jako diagnoza lekarska, lecz wyłącznie jako materiał edukacyjny. W przypadku zaobserwowania u siebie niepokojących objawów należy skonsultować się z lekarzem.
