Ze względu na to, że rodzajów depresji jest wiele, w celu ułatwienia mechanizmu, który indukuje ich wystąpienie wprowadzono podział na depresję endogenną (tzw. depresja duża) i depresję reaktywną (psychogenna).
Depresja endogenna jest chorobą psychiczną, która może wystąpić zarówno na skutek niekorzystnego wydarzenia życiowego, jak i bez tego związku. Nasilenie przeżywania go jest niewspółmierne do niego i trwa często kilka miesięcy, a nawet lat (możliwe, że do końca życia). Towarzyszą jej zaburzenia w przekaźnictwach w mózgu, a szczególnie niedobór noradrenaliny i serotoniny. Chory zawsze wymaga leczenia farmakologicznego, a często też szpitalnego.
Depresję endogenną diagnozuje się głównie w przebiegu chorób tj. zaburzenia schizoafektywne oraz choroby afektywne (jednobiegunowa i dwubiegunowa).
U chorego obserwuje się:
- obniżenie nastroju,
- spowolnienie napędu psychoruchowego (m.in. spowolnienie tempa myślenia, osłabienie pamięci, poczucie niesprawności intelektu, spowolnienie ruchów),
- skrócenie i spłycenie snu, bądź jego zwiększona potrzeba,
- wahania samopoczucia w ciągu dnia,
- zmiany hormonalne,
- bóle głowy,
- zaparcia,
- utrata apetytu,
- chudnięcie,
- nawracające lęki
Depresja reaktywna występuje zazwyczaj na skutek stresującego, trudnego, często traumatycznego wydarzenia, bądź straty. W proównaniu do depresji endogennej trwa krócej, odznacza się mniejszym nasileniem i jest stosunkowo łatwa w diagnozie. Chory znacznie lepiej reaguje na leczenie i psychoterapię oraz wsparcie bliskich osób. Najlepsze efekty przy tego rodzaju depresji daje połączenie leczenia farmakologicznego, prowadzonego przez lekarza psychiatrę, z leczeniem psychoterapeutycznym lub wsparciem wykwalifikowanego psychologa.
W diagnostyce depresji najczęściej wymienia się również m.in. depresję lękową (niepokój psychoruchowy, lęk wolnopłynący oraz napadowy). Chory jest bardzo drażliwy, a w celu rozładowania stale towarzyszącego napięcia bywa agresywny wobec otoczenia oraz siebie, a także wybuchowy. Wyróżnia się również depresję poporodową, o której mowa, gdy smutek, przygnębienie, płaczliwość i wahania nastroju utrzymują się już dwa tygodnie po porodzie i często towarzyszy im nasilenie. Ponadto wymienia się także depresję sezonową, która występuje najczęściej cyklicznie, w okresach jesienno-zimowych. Duży wpływ na jej pojawienie się ma niedobór światła, a co za tym idzie – spadek neuroprzekaźników.
Wczesne wykrycie i leczenie pod opieką doświadczonego lekarza psychiatry, dają duże szanse na całkowity powrót do zdrowia
Tagi:
depresja, depresja endogenna, depresja reaktywna
*Wszystkie artykuły medyczne prezentowane na stronie są zgodne z wiedzą medyczną, ale żaden nie może być traktowany jako diagnoza lekarska, lecz wyłącznie jako materiał edukacyjny. W przypadku zaobserwowania u siebie niepokojących objawów należy skonsultować się z lekarzem.
