Słownik medyczny

HDV

HDV - Wirus zapalenia wątroby typu D, HDV (z ang. Hepatitis D Virus), nazywany też wirusem delta, jest małym, kolistym wirusem RNA.

Wiriony są owalne, średnica ich wynosi 36 nm, zawierają kolistą, pojedynczą nić RNA o ujemnej polarności będącą najmniejszym genomem występującym w wirusach ludzkich i zwierzęcych.

Może ulegać namnażaniu jedynie w organizmach zakażonych wirusem zapalenia wątroby typy B. Związek między tymi dwoma wirusami wynika stąd, iż HDV nie koduje białka osłonki, którym jest HBsAg. Genom otoczony jest:

* antygenem powierzchniowym s wirusa HBV,
* nukleoproteiną HDAg.

Wirus HDV jest prawdopodobnie wirusem roślinnym (wiroidem - ), który pierwotnie trafił do człowieka zainfekowanego HBV.

Zakażenie następuje drogą pozajelitową przez zakażone igły, strzykawki, narzędzia chirurgiczne i stomatologiczne, przetaczanie krwi zakażonej wirusami oraz wydzieliny organizmu: spermę, śluz szyjkowy. Nie występuje w kale, ślinie i łzach.

Szacuje się, że 18 milionów ludzi spośród 410 milionów nosicieli HBV jest zakażonych wirusem HDV. Koinfekcja HBV+HDV występuje w Europie stosunkowo rzadko i jest ograniczone zwykle do grup zwiększonego ryzyka.

Zakażenie HDV w wzw typu B znacznie nasila postęp choroby.

Leczenie chronicznego zapalenia wątroby D jest aktualnie niezadowalające. Interferon alfa jest jedynym czynnikiem, który ma jakiś skutek leczniczy w przebiegu tego zapalenia wątroby.

Powiązane podstrony

powrót